LEGIONOWO. Koncert o swoistej dramaturgii

ANTONI KAWCZYŃSKI

toiowo@toiowo.eu

Muzyka pisana raczej dla siebie, na użytek własny i partnera. Tak to sobie wyobrażam. Szlachetna rozrywka profesjonalistów, którzy gawędzą z sobą za pośrednictwem fraz muzycznych – bez myśli o publicznym wykonaniu. A jednak dobrze, iż takie perełki udostępnia się zwykłym słuchaczom. Przysłuchiwanie się poufnej konwersacji mądrych ludzi to też niemała frajda.

Rozpoczął organista Jan Bokszczanin grając solo Suitę L. N. Clerambault. Potem wolumen brzmienia narastał. Pozytyw towarzyszył kolejno skrzypcom i wiolonczeli. Skrzypek Wojciech Walasek “wyśpiewał” kompozycje Maxa Regera i Johana Svendsena, dwie miniatury opatrzone identycznym tytułem Romans. W wykonaniu wiolonczelistki Anny Wróbel zabrzmiały dziełka kompozytorów polskich, a były to: Fantasiestück Mieczysława Surzyńskiego i Łzy op. 41 Ignacego Feliksa Dobrzyńskiego. Na koniec – punkt kulminacyjny. Do wymienionych artystów dołączyła skrzypaczka Emilia Walasek-Gorczyca, by wspólnie z nimi zaprezentować Bagatele op. 47 Antonina Dworzaka.

Była to kulminacja co się zowie. Po majstersztykach kompozytorów wybitnych – genialny Dworzak. Po mistrzach – arcymistrz urzekający inwencją melodyczną i kunsztownością formy. Słowem, wzór kameralnego muzykowania.

Porcja wartościowej muzyki w pierwszorzędnym wykonaniu czworga zgranych instrumentalistów – czego chcieć więcej? Jeśli miałbym wysunąć dodatkowe życzenia, to tylko pod adresem publiczności, klaszczącej nie w porę. Ludzie, nie bądźcie tacy wyrywni. Przyjemność kontemplowania Dworzaka byłaby większa, gdyby między poszczególne Bagatele nie wciskał się bezsensowny, “dysonujący” odgłos plaskania w dłonie.

Podpis pod zdjęciem:

Zasługą Anny Wróbel, Wojciecha Walaska, Emilii Walasek-Gorczycy i (niewidocznego na zdjęciu) Jana Bokszczanina jest lansowanie niesłusznie zapomnianych kompozytorów polskich XIX wieku

Komentarze